Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τζέλυ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τζέλυ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
18 Δεκ 2010
17 Δεκ 2010
13 Δεκ 2010
Όταν το νερό χορεύει ....
.... στην υπέροχη μουσική του "Time to Say Goodbye"
από τον Andrea Bocelli και τη Sarah Brightman
Fountain of Dubai - United Arab Emirates
(επειδή δυστυχώς το video δεν εμφανίζεται ολόκληρο στο blog σας παραθέτω και την ηλεκτρονική διεύθυνση)
http://www.youtube.com/watch?v=jD69C0y6_J0
21 Νοε 2010
13 Μαΐ 2010
Ποίηση και ζωγραφικές απόπειρες
Είπα να αποτολμήσω μία προσπάθεια σύνδεσης της ποίησης με την αίσθηση που επιχείρησα να αποδώσω σε κάποιους πίνακες.
Όπως βέβαια θα διαπιστώσετε και εσείς, το δικό μου αποτέλεσμα είναι πολύ μακριά από την αρτιότητα του ποιητικού λόγου του Καβάφη...
Κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
(Κ.Π.Καβάφης, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Θυμήσου, Σώμα...
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν•
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
(Κ.Π.Καβάφης, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Όπως βέβαια θα διαπιστώσετε και εσείς, το δικό μου αποτέλεσμα είναι πολύ μακριά από την αρτιότητα του ποιητικού λόγου του Καβάφη...
Κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
(Κ.Π.Καβάφης, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Θυμήσου, Σώμα...
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν•
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
(Κ.Π.Καβάφης, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
9 Μαΐ 2010
Οδός Ονείρων
Δημήτρης Χόρν:
"Δεν προσπαθώ να πω γιατί κάνω τέχνη ή πώς κάνω τέχνη.
Δεν ξέρω.
Την ώρα της δοκιμής ή την ώρα που εργάζομαι, λειτουργώ κατά έναν εντελώς άλλο τρόπο. Τώρα μου ζητάτε λογικά να σας εξηγήσω μερικά πράγματα που δεν μπορώ να τα εξηγήσω...
Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι αυτή, να αναλύει έναν ρόλο.
Είναι να τον συνθέτει.
Όταν τελειώσω πια έναν ρόλο, τότε ξέρω πως τον έχω παίξει.
Δηλαδή όταν δεν τον παίζω πια.
Όταν ο ρόλος απαλλαγεί από εμένα και εγώ από τον ρόλο."
"Δεν προσπαθώ να πω γιατί κάνω τέχνη ή πώς κάνω τέχνη.
Δεν ξέρω.
Την ώρα της δοκιμής ή την ώρα που εργάζομαι, λειτουργώ κατά έναν εντελώς άλλο τρόπο. Τώρα μου ζητάτε λογικά να σας εξηγήσω μερικά πράγματα που δεν μπορώ να τα εξηγήσω...
Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι αυτή, να αναλύει έναν ρόλο.
Είναι να τον συνθέτει.
Όταν τελειώσω πια έναν ρόλο, τότε ξέρω πως τον έχω παίξει.
Δηλαδή όταν δεν τον παίζω πια.
Όταν ο ρόλος απαλλαγεί από εμένα και εγώ από τον ρόλο."
13 Φεβ 2010
Μαργαριτάρια πριν το πρωϊνό....
Με αφορμή την ανάρτηση στο blog των Ante Portas "Εκεί όπου υπάρχει πολιτισμός..." θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν από αρκετό καιρό και πιστεύω ότι συνηγορεί στο επισυναπτόμενο σχόλιο του Δασκάλου για την "Ειδική αρχή (αλλά με καθολική ισχύ): ουδείς ενδιαφέρεται για την τέχνη".
Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό της Νέας Υόρκης και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου.
Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!
Ο Bell αποφάσισε να ξεκινήσει με το έργο "Chaconne" του Johann Sebastian Bach, Partita No. 2 σε D Μινόρε. Ο Bell θεωρεί ότι δεν είναι "απλώς ένα από τα σημαντικότερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί, αλλά ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ανθρώπου στην ιστορία". Αυτό που δεν ανέφερε ο Bell είναι ότι το "Chaconne" του Bach θεωρείται επιπλέον ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια για βιολί.
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν:
« Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Για μία πολύ αναλυτικότερη αναφορά στο συγκεκριμένο πείραμα, σας παραπέμπω και στην ιστοσελίδα της Washington Post που περιέχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html
Στο συγκεκριμένο άρθρο μάλιστα υπάρχει και η ερώτηση:
"IF A GREAT MUSICIAN PLAYS GREAT MUSIC BUT NO ONE HEARS . . . WAS HE REALLY ANY GOOD?"
"ΕΑΝ ΕΝΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΟ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ..... ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΟΣ?"
που δεν απέχει πολύ από το ερώτημα που έχει απασχολήσει όλους μας:
"Ένα έργο μπορεί να θεωρηθεί έργο τέχνης εάν δεν κοινωνηθεί και στο κοινό?"
Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό της Νέας Υόρκης και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου.
Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!
Ο Bell αποφάσισε να ξεκινήσει με το έργο "Chaconne" του Johann Sebastian Bach, Partita No. 2 σε D Μινόρε. Ο Bell θεωρεί ότι δεν είναι "απλώς ένα από τα σημαντικότερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί, αλλά ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ανθρώπου στην ιστορία". Αυτό που δεν ανέφερε ο Bell είναι ότι το "Chaconne" του Bach θεωρείται επιπλέον ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια για βιολί.
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν:
« Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Για μία πολύ αναλυτικότερη αναφορά στο συγκεκριμένο πείραμα, σας παραπέμπω και στην ιστοσελίδα της Washington Post που περιέχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html
Στο συγκεκριμένο άρθρο μάλιστα υπάρχει και η ερώτηση:
"IF A GREAT MUSICIAN PLAYS GREAT MUSIC BUT NO ONE HEARS . . . WAS HE REALLY ANY GOOD?"
"ΕΑΝ ΕΝΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΟ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ..... ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΟΣ?"
που δεν απέχει πολύ από το ερώτημα που έχει απασχολήσει όλους μας:
"Ένα έργο μπορεί να θεωρηθεί έργο τέχνης εάν δεν κοινωνηθεί και στο κοινό?"
2 Ιαν 2010
Καλή Χρονιά
Χρόνια Kαλά σε όλους με υγεία και εύχομαι το 2010 να μπορέσουμε να απολαύσουμε περισσότερες στιγμές που ανοίγουν νέους δρόμους στο μυαλό και την ψυχή μας, ζωγραφίζοντας πολύχρωμες αναμνήσεις.
18 Δεκ 2009
Το ταξίδι
Βήματα βουβά, σκέψεις που μιλούν...
Ξεκινήσαμε περπατώντας μονάχοι στην αρχή,
αλλά θες η μελωδία που ηχεί
θες η μοναξιά του σκοταδιού,
κάτω από το φως του φεγγαριού
ενωθήκαμε σε ένα κορμί που κινείται μαγεμένο.
Κι όμως, μεσ’ το σκοτάδι της νύχτας,
η άμμος στα πόδια μας είναι φωτεινή.
Φωτεινή από το πέρασμα αυτών που προηγήθηκαν
που γεύθηκαν το όνειρο πρώτοι.
Στο τέλος του μονοπατιού, το λιμάνι
που οι πρώτοι θαλασσοπόροι γυρνούν
μετά από κάθε ταξίδι τους.
Μας δέχθηκε απρόσμενα,
ανοίγοντας μια νοτισμένη αγκάλη.
Δε μας σκιάζει μήτε ο αετός που κραδαίνει τα φτερά του,
μήτε τα τύμπανα.
Είναι το τραγούδι του καλωσορίσματος
μεσ’ την ανάσα του κύματος,
που μια ανταριάζει και μια ηρεμεί.
Το λιμάνι φαντάζει σαν μια εικόνα με τ’ αντίθετα της ζωής.
Τις σκιές που χορεύουν στο φως,
τα λόγια που σε κάνουν να σωπαίνεις,
τη σιωπή που σε ξυπνά.
Για το ταξίδι όμως,
μια στιγμιαία γεύση μόνο
μπορούν εκείνοι να μας δώσουν.
Και δεν θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς...
Το ταξίδι πρέπει να το ζήσεις κολυμπώντας ελεύθερος,
όχι με την πυξίδα άλλου.
Μόνο έτσι θα ζωγραφίσεις τον χάρτη της πορείας σου,
τις τρικυμίες που σε πήγαν μακριά
και τους φάρους που σε οδήγησαν.
Και εάν είναι να 'ρθει το λιμάνι που ζητάς -
αν η τύχη συναντήσει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου -
να εύχεσαι το λιμάνι σου να είναι γεμάτο αισθήσεις και αρώματα
όπως αυτό που αντάμωσες χθες ...
Ξεκινήσαμε περπατώντας μονάχοι στην αρχή,
αλλά θες η μελωδία που ηχεί
θες η μοναξιά του σκοταδιού,
κάτω από το φως του φεγγαριού
ενωθήκαμε σε ένα κορμί που κινείται μαγεμένο.
Κι όμως, μεσ’ το σκοτάδι της νύχτας,
η άμμος στα πόδια μας είναι φωτεινή.
Φωτεινή από το πέρασμα αυτών που προηγήθηκαν
που γεύθηκαν το όνειρο πρώτοι.
Στο τέλος του μονοπατιού, το λιμάνι
που οι πρώτοι θαλασσοπόροι γυρνούν
μετά από κάθε ταξίδι τους.
Μας δέχθηκε απρόσμενα,
ανοίγοντας μια νοτισμένη αγκάλη.
Δε μας σκιάζει μήτε ο αετός που κραδαίνει τα φτερά του,
μήτε τα τύμπανα.
Είναι το τραγούδι του καλωσορίσματος
μεσ’ την ανάσα του κύματος,
που μια ανταριάζει και μια ηρεμεί.
Το λιμάνι φαντάζει σαν μια εικόνα με τ’ αντίθετα της ζωής.
Τις σκιές που χορεύουν στο φως,
τα λόγια που σε κάνουν να σωπαίνεις,
τη σιωπή που σε ξυπνά.
Για το ταξίδι όμως,
μια στιγμιαία γεύση μόνο
μπορούν εκείνοι να μας δώσουν.
Και δεν θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς...
Το ταξίδι πρέπει να το ζήσεις κολυμπώντας ελεύθερος,
όχι με την πυξίδα άλλου.
Μόνο έτσι θα ζωγραφίσεις τον χάρτη της πορείας σου,
τις τρικυμίες που σε πήγαν μακριά
και τους φάρους που σε οδήγησαν.
Και εάν είναι να 'ρθει το λιμάνι που ζητάς -
αν η τύχη συναντήσει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου -
να εύχεσαι το λιμάνι σου να είναι γεμάτο αισθήσεις και αρώματα
όπως αυτό που αντάμωσες χθες ...
6 Δεκ 2009
23 Νοε 2009
19 Νοε 2009
Ζωγραφίζοντας την κίνηση ...
Βρήκα αυτό το video που σχετίζεται με την προσπάθεια που κάνουμε να αποδώσουμε κίνηση στους πίνακες και την προσπάθεια που απ' ότι φαίνεται καταβάλλουν και άλλοι για το ίδιο θέμα (νομίζω ότι πολλές απόπειρες που περιλαμβάνονται σε αυτό το video μάλλον δεν πέτυχαν). Σας αναφέρω τα σημεία του video που εμένα μου 'τράβηξαν' την προσοχή, συσχετίζοντας τα με τις μεθόδους που αυτόν τον καιρό προσπαθεί να μας διδάξει ο Δάσκαλος:
0:00-0:04 & 0:10-0:14 Θόλωμα αντικειμένου, γλωσσάρι κόμικ, εννοιολογικός τρόπος απόδοσης κίνησης, όχι τόσο πετυχημένη χρήση της ανατροπής του κώδικα του φωτός
0:15-0:19 Θόλωμα αντικειμένου, πετυχημένη χρήση της ανατροπής του φωτός στο σώμα, αλλά το κεφάλι του ανθρώπου παρέμεινε 'ακίνητο' !
1:05-1:09, 1:15-1:19, 1:20-1:24, 2:20-2:24, 2:46-2:48 Έντονη συμβολή του κώδικα της γραμμής για την απόδοση της κίνησης
0:20-0:34 Στοιχεία υπερβολής στη γλώσσα του κόμικ και (αν το ερμηνεύω σωστά) η ανάπτυξη του κώδικα της γραμμής με κέντρο αισθητικού βάρους πολύ κοντά ή και πάνω στο αντικείμενο/άνθρωπο, τελικά συνεισφέρει στην ακινησία.
5:01-5:03 Εννοιολογική προσέγγιση της κίνησης με μικρή/μεγάλη δόση εκδραματισμού!
5:10-5:13 Γλωσσάρι κόμικ, κώδικας γραμμής και εναλλασσόμενες θέσεις του αντικειμένου με 'σταδιακό' πέρασμα από το θόλωμα που δείχνει την αρχική θέση του στις αδρές γραμμές που δείχνουν την τελική θέση (παρένθεση: αυτό το έργο μου θυμίζει τον πίνακα του Χ.Γκιώνη για τον Θεοδωράκη)
και οι καλύτερες προσπάθειες κατά την άποψή μου που χρησιμοποιούν όλες τις τεχνικές: θόλωμα αντικειμένου, γλωσσάρι κόμικ, εννοιολογικός τρόπος προσέγγισης και έντονη ανατροπή του κώδικα φωτός
1:00-1:04, 3:10-3:14 και 3:15-3:19
Τέλος, χωρίς το συγκεκριμένο έργο να αποδίδει κίνηση, είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος ανάπτυξης των αξόνων του έργου 2:35-2:38 που του προσδίδει ιδιαίτερη ισχύ.
Δάσκαλε, επειδή μπορεί να υπάρχουν διάφορα λάθη στα παραπάνω, οι υποδείξεις και διορθώσεις σας θα ήταν πολύ χρήσιμες.
0:00-0:04 & 0:10-0:14 Θόλωμα αντικειμένου, γλωσσάρι κόμικ, εννοιολογικός τρόπος απόδοσης κίνησης, όχι τόσο πετυχημένη χρήση της ανατροπής του κώδικα του φωτός
0:15-0:19 Θόλωμα αντικειμένου, πετυχημένη χρήση της ανατροπής του φωτός στο σώμα, αλλά το κεφάλι του ανθρώπου παρέμεινε 'ακίνητο' !
1:05-1:09, 1:15-1:19, 1:20-1:24, 2:20-2:24, 2:46-2:48 Έντονη συμβολή του κώδικα της γραμμής για την απόδοση της κίνησης
0:20-0:34 Στοιχεία υπερβολής στη γλώσσα του κόμικ και (αν το ερμηνεύω σωστά) η ανάπτυξη του κώδικα της γραμμής με κέντρο αισθητικού βάρους πολύ κοντά ή και πάνω στο αντικείμενο/άνθρωπο, τελικά συνεισφέρει στην ακινησία.
5:01-5:03 Εννοιολογική προσέγγιση της κίνησης με μικρή/μεγάλη δόση εκδραματισμού!
5:10-5:13 Γλωσσάρι κόμικ, κώδικας γραμμής και εναλλασσόμενες θέσεις του αντικειμένου με 'σταδιακό' πέρασμα από το θόλωμα που δείχνει την αρχική θέση του στις αδρές γραμμές που δείχνουν την τελική θέση (παρένθεση: αυτό το έργο μου θυμίζει τον πίνακα του Χ.Γκιώνη για τον Θεοδωράκη)
και οι καλύτερες προσπάθειες κατά την άποψή μου που χρησιμοποιούν όλες τις τεχνικές: θόλωμα αντικειμένου, γλωσσάρι κόμικ, εννοιολογικός τρόπος προσέγγισης και έντονη ανατροπή του κώδικα φωτός
1:00-1:04, 3:10-3:14 και 3:15-3:19
Τέλος, χωρίς το συγκεκριμένο έργο να αποδίδει κίνηση, είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος ανάπτυξης των αξόνων του έργου 2:35-2:38 που του προσδίδει ιδιαίτερη ισχύ.
Δάσκαλε, επειδή μπορεί να υπάρχουν διάφορα λάθη στα παραπάνω, οι υποδείξεις και διορθώσεις σας θα ήταν πολύ χρήσιμες.
16 Νοε 2009
6 Νοε 2009
Γειά σας bloggers.
Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση και ελπίζω να πάνε όλα καλά.
Ελλείψη καλλιτεχνικού έργου για να μοιραστώ μαζί σας, επέλεξα ένα ποίημα που περιγράφει με λόγια εικαστικής δημιουργίας έναν τρόπο θεώρησης και αντιμετώπισης όλων των πτυχών της ανθρώπινης ζωής.
Επιθυμία & Όνειρο - Προσπάθεια & Υπομονή - Επιτυχία ή Αποτυχία
Ελπίζω να σας αρέσει τόσο πολύ όπως εμένα...
Τζέλυ
Jaques Prevert, "Πώς να ζωγραφίσετε ένα πουλί", Επιλογή από τα 'Paroles', μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης, Αθήνα, εκδ. Εγνατία, 1971, σσ. 65-67.
ΠΩΣ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕΤΕ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ
Στην Elsa Henriquez
Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί
με μια πόρτα ανοιχτή
ζωγραφίστε μετά
κάτι όμορφο
κάτι απλό
κάτι ωραίο
κάτι χρήσιμο
για το πουλί
βάλτε μετά το μουσαμά απάνω σ' ένα δέντρο
σ΄ένα κήπο
σ΄ένα πάρκο
ή σ΄ένα δάσος
κρυφτείτε πίσω από το δέντρο
χωρίς μιλιά
τελείως ακίνητοι...
Κάποτε το πουλί έρχεται γρήγορα
μα μπορεί και να περιμένει χρόνια
πριν τ' αποφασίσει
Μην απογοητευτείτε
περιμένετε
περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα
το αν έρθει γρήγορα ή αργά το πουλί
δε θα 'χει καμία σχέση
με την επιτυχία του πίνακα
Όταν φτάσει το πουλί
αν φτάσει
κρατείστε απόλυτη σιωπή
περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί
κι όταν μπει
κλείστε απαλά την πόρτα με το πινέλο
μετά
σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού
Ζωγραφίστε κατόπιν το δέντρο
διαλέγοντας το πιο ωραίο κλαδί του
για το πουλί
ζωγραφίστε ακόμη το πράσινο φύλλωμα και τη δροσιά του ανέμου
τη σκόνη του ήλιου
το σούρσιμο των ζώων στη χλόη μέσα στο κάμα του καλοκαιριού
και μετά περιμένετε ν' αποφασίσει το πουλί να τραγουδήσει
Αν δεν τραγουδά το πουλί
Είναι κακό σημάδι
σημάδι πως ο πίνακας είναι κακός
μ' αν τραγουδά είναι καλό σημάδι
σημάδι πως μπορείτε να υπογράψετε
Τραβάτε λοιπόν πολύ απαλά
ένα φτερό απ΄το πουλί
και γράφετε τ' όνομά σας σε μια γωνία του πίνακα.
Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση και ελπίζω να πάνε όλα καλά.
Ελλείψη καλλιτεχνικού έργου για να μοιραστώ μαζί σας, επέλεξα ένα ποίημα που περιγράφει με λόγια εικαστικής δημιουργίας έναν τρόπο θεώρησης και αντιμετώπισης όλων των πτυχών της ανθρώπινης ζωής.
Επιθυμία & Όνειρο - Προσπάθεια & Υπομονή - Επιτυχία ή Αποτυχία
Ελπίζω να σας αρέσει τόσο πολύ όπως εμένα...
Τζέλυ
Jaques Prevert, "Πώς να ζωγραφίσετε ένα πουλί", Επιλογή από τα 'Paroles', μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης, Αθήνα, εκδ. Εγνατία, 1971, σσ. 65-67.
ΠΩΣ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕΤΕ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ
Στην Elsa Henriquez
Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί
με μια πόρτα ανοιχτή
ζωγραφίστε μετά
κάτι όμορφο
κάτι απλό
κάτι ωραίο
κάτι χρήσιμο
για το πουλί
βάλτε μετά το μουσαμά απάνω σ' ένα δέντρο
σ΄ένα κήπο
σ΄ένα πάρκο
ή σ΄ένα δάσος
κρυφτείτε πίσω από το δέντρο
χωρίς μιλιά
τελείως ακίνητοι...
Κάποτε το πουλί έρχεται γρήγορα
μα μπορεί και να περιμένει χρόνια
πριν τ' αποφασίσει
Μην απογοητευτείτε
περιμένετε
περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα
το αν έρθει γρήγορα ή αργά το πουλί
δε θα 'χει καμία σχέση
με την επιτυχία του πίνακα
Όταν φτάσει το πουλί
αν φτάσει
κρατείστε απόλυτη σιωπή
περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί
κι όταν μπει
κλείστε απαλά την πόρτα με το πινέλο
μετά
σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού
Ζωγραφίστε κατόπιν το δέντρο
διαλέγοντας το πιο ωραίο κλαδί του
για το πουλί
ζωγραφίστε ακόμη το πράσινο φύλλωμα και τη δροσιά του ανέμου
τη σκόνη του ήλιου
το σούρσιμο των ζώων στη χλόη μέσα στο κάμα του καλοκαιριού
και μετά περιμένετε ν' αποφασίσει το πουλί να τραγουδήσει
Αν δεν τραγουδά το πουλί
Είναι κακό σημάδι
σημάδι πως ο πίνακας είναι κακός
μ' αν τραγουδά είναι καλό σημάδι
σημάδι πως μπορείτε να υπογράψετε
Τραβάτε λοιπόν πολύ απαλά
ένα φτερό απ΄το πουλί
και γράφετε τ' όνομά σας σε μια γωνία του πίνακα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)