Σας παραθέτω κριτική υπό τον γενικό τίτλο Πλανήτης Μπιεννάλε για την έκθεση:
"O Δημήτρης Μανίνης και οι μαθητές του Μετα-Σχηματισμοί Ι".
Η κριτική δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Gazzetino της Βενετίας από τον ιστορικό και κριτικό τέχνης Enzo di Martino - συγγραφέα του βιβλίου The History of the Venice Biennale
ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΜΠΙΕΝΝΑΛΕ
Ο συγκινησιακός φανταστικός κόσμος του Δημήτρη Μανίνη
Μια έκθεση με πολλά πρόσωπα και γι αυτό, πλούσια για πολυάριθμους και ενδιαφέροντες λόγους, αφιερωμένη σ έναν ώριμο καλλιτέχνη και στους τριάντα περίπου μαθητές του.
Πρόκειται για την έκθεση του Έλληνα Δημήτρη Μανίνη (Σκιαθος 1948)-που θα διαρκέσει ως τις 31 Οκτωβρίου στη Σχολή Αργυροχρυσοχοίας του 17ου αιωνα στο Σαν Στάε- και του οποίου το όνομα, στο κείμενο του καταλόγου του,σύμφωνα με την Patrizia Miotto προέρχεται από ευγενείς ιταλικές οικογένειες της Φλωρεντίας και της Βενετίας. Μεταξύ αυτών η οικογένεια των Μanin, του τελευταίου Δόγη Λουδοβίκου, της οποίας μία από τις πολλές διακλαδώσεις της έφτασε στην Ελλάδα.
Είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς τα έργα των πολλών δραστήριων μαθητών του διότι είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικά ως προς την μορφή και τα μέσα έκφρασης, που εκτείνονται από νατουραλισμό του τοπίου και της μορφής, φθάνοντας έως ποικίλες αφαιρετικές αποκλίσεις.
Καλά τεκμηριωμένος και ταυτόχρονα συναρπαστικός εμφανίζεται ο φανταστικός κόσμος του Μανίνη, στον οποίο είναι αφιερωμένος ο πρώτος όροφος του εκθεσιακού χώρου.
Ζωγραφίζει πράγματι φιγούρες γεμάτες πόνο, με χαρακτηριστικά ενός μυθικού εξπρεσιονισμού. Δηλαδή, ειδωμένες κάτω από την υπαρξιακή τους αγωνία, και το ίδιο πράττει στην περίπτωση των ζευγαριών.
Ο Μανίνης αποφεύγει τον κίνδυνο του ναίφ, καθώς είναι προικισμένος με την σκληρή και οξυδερκή σφραγίδα του ζωγράφου, πάντοτε εκφραστική, ικανή να προκαλέσει στον θεατή την αίσθηση της συγκίνησης και της συμπαράστασης για τους απεικονιζόμενους χαρακτήρες.
Κι αυτοί οι χαρακτήρες, μερικές φορές αναφέρονται σε λαϊκά άτομα, όπως στο παράδειγμα του ακορντεονίστα στον πίνακα «Κλόουν στην ακτή» του 2004, είτε στην περίπτωση του πίνακα «Η επιστροφή» του 2009.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει στην απεικόνισή του το επανεμφανιζόμενο θέμα του ζευγαριού που προσεγγίζεται είτε με την ευκαιρία μιας συνάντησης, είτε μέσω μιας συζήτησης ή με μια μελαγχολική ένδειξη τρυφερότητας
Από καθαρά ζωγραφική άποψη, η απεικόνιση των σκαφών στο λιμάνι πριν την αναχώρηση για το ψάρεμα, προσλαμβάνει τελικά καθαρά συμβολική αξία.
Enzo di Martino
Υ.Γ Για την μετάφραση Ιωάννα Κοκολοπούλου(πρώην πρωτάκι)
Για την αναδημοσίευση, Εφη
(ευχαριστω Babbet :)
