18 Δεκ 2009

Το ταξίδι

Βήματα βουβά, σκέψεις που μιλούν...

Ξεκινήσαμε περπατώντας μονάχοι στην αρχή,
αλλά θες η μελωδία που ηχεί
θες η μοναξιά του σκοταδιού,
κάτω από το φως του φεγγαριού
ενωθήκαμε σε ένα κορμί που κινείται μαγεμένο.

Κι όμως, μεσ’ το σκοτάδι της νύχτας,
η άμμος στα πόδια μας είναι φωτεινή.
Φωτεινή από το πέρασμα αυτών που προηγήθηκαν
που γεύθηκαν το όνειρο πρώτοι.

Στο τέλος του μονοπατιού, το λιμάνι
που οι πρώτοι θαλασσοπόροι γυρνούν
μετά από κάθε ταξίδι τους.
Μας δέχθηκε απρόσμενα,
ανοίγοντας μια νοτισμένη αγκάλη.
Δε μας σκιάζει μήτε ο αετός που κραδαίνει τα φτερά του,
μήτε τα τύμπανα.
Είναι το τραγούδι του καλωσορίσματος
μεσ’ την ανάσα του κύματος,
που μια ανταριάζει και μια ηρεμεί.

Το λιμάνι φαντάζει σαν μια εικόνα με τ’ αντίθετα της ζωής.
Τις σκιές που χορεύουν στο φως,
τα λόγια που σε κάνουν να σωπαίνεις,
τη σιωπή που σε ξυπνά.

Για το ταξίδι όμως,
μια στιγμιαία γεύση μόνο
μπορούν εκείνοι να μας δώσουν.
Και δεν θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς...

Το ταξίδι πρέπει να το ζήσεις κολυμπώντας ελεύθερος,
όχι με την πυξίδα άλλου.
Μόνο έτσι θα ζωγραφίσεις τον χάρτη της πορείας σου,
τις τρικυμίες που σε πήγαν μακριά
και τους φάρους που σε οδήγησαν.

Και εάν είναι να 'ρθει το λιμάνι που ζητάς -
αν η τύχη συναντήσει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου -
να εύχεσαι το λιμάνι σου να είναι γεμάτο αισθήσεις και αρώματα
όπως αυτό που αντάμωσες χθες ...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντάς το,προχωρούσα ακολουθώντας τα χνάρια σας.
Τα βήματά μου ανάλαφρα.
Δεν ήθελα να ενοχλήσω.
Αφουγκράστηκα,αισθάνθηκα,ταξίδεψα.
Γεύτηκα κι εγώ μαζί σας το όνειρο!
Τζέλη σ'ευχαριστώ!

Ευτέρπη